Komentarz do art. 229 Kodeksu karnego (danie łapówki)
Art. 229. § 1. Kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z pełnieniem tej funkcji,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 działa, aby skłonić osobę pełniącą funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa lub udziela albo obiecuje udzielić takiej osobie korzyści majątkowej lub osobistej za naruszenie przepisów prawa,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. Kto osobie pełniącej funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji, udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej znacznej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 5. Karom określonym w § 14 podlega odpowiednio także ten, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w państwie obcym lub w organizacji międzynarodowej, w związku z pełnieniem tej funkcji.
§ 6. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 15, jeżeli korzyść majątkowa lub osobista albo ich obietnica zostały przyjęte przez osobę pełniącą funkcję publiczną, a sprawca zawiadomił o tym fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.
KOMENTARZ:
Fachowa nazwa przestępstwa opisanego w art. 228 Kk to łapownictwo czynne. Co do łapownictwa biernego por. komentarz do art. 228 Kodeksu karnego.
KARA: Zagrożenie pozbawieniem wolności w wymiarze od 6 miesięcy do lat 8 pozwala zaliczyć składanie fałszywych zeznań do przestępstw karanych powiedzmy średnio surowo. Tyle samo można "dostać" np. za oszustwo (art. 286 Kodeksu karnego) czy fałszywe zeznania (art. 233 Kodeksu karnego). Pozbawienia wolności do lat 2 przewidziano m.in. za grożenie innej osobie (art. 190 Kodeksu karnego) tudzież naruszanie praw pracowniczych (art. 218 Kodeksu karnego). "Od roku do lat 10" to pułap kradzieży z włamaniem (art. 279 Kk) czy sprowadzenie katastrofy w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym (art. 173 Kk). Wreszcie pozbawienie wolności od lat 2 do 12 grozi za przestępstwa poważniejsze, jak choćby rozbój.
PRZEDAWNIENIE: Co do zasady karalność przestępstwa wręczenia łapóki opisanego art. 229 Kk ustaje po upływie 15 lat, zaś w par. 2 - po upływie 5 lat od jego popełnienia. Jeśli jednak w okresach tych wszczęto postępowanie karne, karalność ustanie z upływem 10 lat od ich zakończenia.
Korzyść majątkowa znacznej wartości z paragrafu 5 to mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 złotych.
Warunkowe umorzenie postępowania dotyczącego przestępstwa z art. 229 Kk w grę wchodzić będzie raczej rzadko. Sąd może uczynić to, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Warunkowego umorzenia nie stosuje się jednak do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.
Zatarcie skazania za przestępstwo z art. 229 Kk następuje co do zasady z upływem 10 lat (kara pozbawienia wolności), 3 lat (kara ograniczenia wolności) albo z upływem roku (kara grzywny) od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Z istotnym wyjątkiem: otóż na wniosek skazanego na karę pozbawienia wolności sąd władny jest niekiedy zarządzić wcześniejsze zatarcie skazania.
Korzyścią majątkową lub osobistą (par. 1 i nast. komentowanego art. 228 Kk) jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego!
Warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności (czyli to, co potocznie określane się często jako "zawiasy") nie jest wykluczone, choć tylko niekiedy. Zależy bowiem od tego, jak wysoką karę wymierzy sąd.
Od wyroku sądu pierwszej instancji można wnieść apelację. Sąd właściwy do jej rozpoznania łatwo znaleźć w wyszukiwarce. Z kolei od wyroku sądu odwoławczego niekiedy może być wniesiona kasacja.
DOBROWOLNE PODDANIE SIĘ KARZE: Do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Chyba warto próbować, bo jeśli dowody są mocne, uwzględnienie takiego wniosku przez sąd naprawdę pozwoli zaoszczędzić nerwów.
Komentarz dodano 8 listopada 2020 r.