Komentarz do art. 519 Kc (zmiana dłużnika - przejęcie długu)
Art. 519. § 1. Osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).
§ 2. Przejęcie długu może nastąpić:
1) przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;
2) przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.
Zgodnie z Kodeksem cywilnym jeżeli do dokonania czynności prawnej potrzebna jest zgoda osoby trzeciej, osoba ta może wyrazić zgodę także przed złożeniem oświadczenia przez osoby dokonywające czynności albo po jego złożeniu. Zgoda wyrażona po złożeniu oświadczenia ma moc wsteczną od jego daty.
Jeśli przejęcie długu następuje z pokrzywdzeniem innych wierzycieli, mają oni prawo podjęcia kontrakcji. Więcej na ten temat w komentarzu do art. 527 Kc o skardze pauliańskiej.
Umowa o przejęcie długu powinna być pod nieważnością zawarta na piśmie. To samo dotyczy zgody wierzyciela na przejęcie długu. Do zachowania tu pisemnej formy tej czynności wystarcza wymiana dokumentów obejmujących treść oświadczeń woli, z których każdy jest podpisany przez jedną ze stron, lub dokumentów, z których każdy obejmuje treść oświadczenia woli jednej ze stron i jest przez nią podpisany.
Ogólna zasada jest taka, że jeżeli do ważności czynności prawnej wymagana jest forma szczególna, oświadczenie obejmujące zgodę osoby trzeciej powinno być złożone w tej samej formie. Przepisy o przejęciu długu regulują więc tę kwestię nieco inaczej, nie wspominając o wymogu formy pisemnej dla zgody dłużnika.
Zauważmy, że jeżeli osoba trzecia zobowiązała się przez umowę z dłużnikiem zwolnić go od obowiązku świadczenia, jest ona odpowiedzialna względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia. Roszczenia tego można dochodzić przed sądem według zasad ogólnych. Zaczyna się więc od wniesienia pozwu (właściwego sądu można poszukać w wyszukiwarce). Od wyroku sądu pierwszej instancji przysługuje apelacja, a potem niekiedy także skarga kasacyjna tudzież skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Komentarz dodano 4 listopada 2020 r.